4. Reactie en Analyse

Mijn eerste reactie was om me aan te passen en mee te gaan naar het toneelstuk. Maar achteraf voelde ik me slecht omdat ik mijn eigen grenzen niet had aangegeven. Ik begrijp dat onverwachte dingen kunnen gebeuren op school en dat is realiteit, maar ik had liever gehad dat er met mij werd overlegd. Door dit te analyseren, zie ik in dat ik in de toekomst proactiever mag zijn in het bewaken van mijn rol en dat ik mag aangeven wanneer iets niet goed aanvoelt. In mijn cultuur, waar duidelijkheid en respect voor voorbereiding hoog in het vaandel staan, had ik de verwachting dat mijn mentor mij tijdig zou informeren over wijzigingen. Dit bleek niet altijd het geval te zijn, omdat hier op school soms een flexibele en praktische aanpak wordt gehanteerd, waar spontaniteit soms zwaarder weegt dan een vooraf geplande structuur. Aanvankelijk zag ik dit verschil als een gebrek aan professionaliteit, maar nu begrijp ik dat het een andere manier is om met onverwachte situaties om te gaan.

Ik realiseerde me ook dat ik een 'single story' had over leerkrachten en hun manier van werken: ik dacht dat ze altijd georganiseerd en voorspelbaar zouden zijn. Dit beeld klopte niet volledig en ik heb geleerd dat flexibiliteit en aanpassingsvermogen ook belangrijke kwaliteiten zijn. Andersom merkte ik dat mijn mentor mij in het begin zag als een stille stagiair die niet direct haar mening gaf. Door open te communiceren is dit veranderd.

5. Verzoek (aan mezelf en anderen)

Ik besloot om met mijn mentor te praten. Ik vertelde haar rustig dat ik het fijn zou vinden als ik op voorhand iets zou kunnen weten over zulke veranderingen, zodat ik me daarop kan instellen. Ze begreep me, en nadien liet ze me vaker iets weten als er iets onverwachts op het programma stond.

Aan mezelf vraag ik om in zulke situaties eerst even tot rust te komen voor ik reageer, en om altijd te blijven communiceren vanuit mijn gevoel en behoefte. Voor de toekomst wil ik ook beter durven aangeven waarom ik bepaalde keuzes maak in mijn voorbereiding. Als er aanpassingen worden gevraagd, wil ik op een rustige manier uitleggen wat de gevolgen kunnen zijn en samen zoeken naar een alternatief dat voor iedereen werkt. Ik heb dit gesprek ook gevoerd met mijn mentor, waarbij we beiden de situatie vanuit onze perspectieven hebben bekeken. Zij vulde ook de IIC-template in, waarin zij haar culturele achtergrond en haar aanpak toelichtte. Zo bespraken we dat haar focus op flexibiliteit en praktische organisatie voortkomt uit haar jarenlange ervaring op school, waar onverwachte situaties vaak voorkomen.

Door onze ervaringen te delen, leerden we elkaar beter begrijpen en respecteren we elkaars aanpak. Dit helpt mij om mijn rol als stagiair steviger in te nemen en mijn mentor om beter te communiceren over veranderingen. 

1. Observatie

Ik had een activiteit voorbereid waarin de kinderen actief zouden meewerken. Ik had er tijd en moeite in gestoken en keek ernaar uit om die uit te voeren. Net toen ik wilde starten, liet de leerkracht weten dat we plots naar een toneelstuk van de middelbare school gingen kijken. Ik was niet op voorhand ingelicht, en mijn activiteit viel daardoor volledig weg. De eerste keer dat dit gebeurde, zei ik niets. Maar toen het een tweede keer gebeurde, begon het me echt te frustreren.

2. Gevoelens

Ik voelde me teleurgesteld en boos. Ik had het gevoel dat mijn inspanning er niet toe deed en dat ik geen controle had over mijn eigen planning. Ook voelde ik me niet serieus genomen als stagiair. Ik wou professioneel omgaan met de situatie, maar vanbinnen zat ik met veel frustratie. De kinderen hadden zich ook op de activiteit verheugd, en sommigen vroegen zelfs: "Gaan we het nog doen, juf?"

3. Behoeften

Mijn behoefte was erkenning voor het werk dat ik in mijn voorbereiding had gestoken. Ik had ook behoefte aan duidelijkheid en communicatie. Als ik op tijd was geïnformeerd, had ik mijn planning kunnen aanpassen of de activiteit kunnen verplaatsen. Ik had ook nood aan samenwerking, waarbij ik voel dat ik mee mag denken in wat er op een dag gebeurt. De kinderen hadden behoefte aan duidelijkheid en betrokkenheid. Zij keken uit naar iets wat plots gewoon wegviel.